WE FRANCJI, W LOURDES, W DNIU 11 LUTEGO 1858...

We Francji, w Lourdes, w dniu 11 II 1858 r. Matka Najświętsza objawiła się ubogiej pasterce Bernadetcie Soubirous, trzymając różaniec w ręce. W czasie następnych objawień Matka Najświętsza zawsze miała w ręce różaniec.

W książce „Niepokalana z Lurd” (Niepokalanów 1947 r.) Henri Lassere tak opisuje objawienia w Lourdes, które tu podajemy w skrócie:

«Ponad grotą, w owalnym obramowaniu skalistego otworu, stała postać kobieca nadzwyczaj piękna, cała otoczona aureolą jakiegoś niezwykłego światła. Była to jasność silniejsza od słońca, bo dzień przy niej bladł. A jednak to potężne światło nie raziło jej [Bernadety] wzroku. Przeciwnie: jakby głaskało oczy, koiło i pociągało ku sobie, roztaczając wokół jakiś błogi, słodki spokój.

Była to wysmukła postać średniego wzrostu. Zdawała się być zupełnie młodą, może dwudziestoletnią kobietą. Ale jak piękno Jej, tak i młodość miała w sobie coś niezwykłego. Zdawała się być ona taką młodością, która nie mija i minąć nie może — młodością wieczystą. I było w tej młodości jeszcze coś nie dającego wyrazić się słowami. Było połączenie niemal dziecięcego wdzięku najczystszej dziewicy z poważną, nieskończenie wyrozumiałą, bezgraniczną dobrocią matki i z monarszym majestatem królowej.

Powłóczysta suknia była zupełnie gładka. Białą suknię przepasywała błękitna szarfa, której lekko przewiązane końce spadały niemal do stóp. Powiewny biały welon pokrywał ciemne, gładko uczesane włosy i spadał po ramionach w dół sukni. Z Jej modlitewnie splecionych dłoni zwieszał się różaniec. Był biały, jak rząd mlecznych kropel nawleczonych na łańcuszek, lśniący złotem zbóż. Toteż Bernadetta, wzniósłszy oczy ku Zjawie, chwyciła różaniec, z którym się nigdy nie rozstawała; uczyniła to jakoś machinalnie, ujrzawszy różaniec w dłoniach stojącej przed nią Postaci. I Ona również swe mleczne paciorki przesuwała w palcach.

Matka Najświętsza powiedziała do Bernadetty:

—Trzeba modlić się za grzeszników.

"Potem posmutniała, kazała mi zmówić pacierz za grzeszników i pójść do wnętrza groty. Przez ten czas Pani powiedziała trzy razy słowo POKUTY i ja, posuwając się w głąb groty, trzy razy to powtórzyłam, bo mi się zdawało, że ta Pani tak chciała."

W dniu 25 marca Pani oznajmiła kim jest. Dopiero za trzecim razem na ponowne zapytanie, wzniosła ku niebu swe przeczyste dłonie, na znak uwielbienia Boga Najwyższego i równocześnie odpowiedziała: 

—Ja jestem Niepokalane Poczęcie.

"Patrzyłam w tę Panią, w Najświętszą Pannę, bo już teraz wiem, że to Ona i odmawiałam różaniec. A Najświętsza Panna też miała różaniec; zawsze go miała, o tak, przewieszony dookoła dłoni i też go odmawiała, tylko że inaczej, ze mną, ale nic nie mówiła wtedy, gdy wypadło OJCZE NASZ, ani gdy ZDROWAŚ MARYJO, tylko uśmiechała się do mnie bardzo słodko, i dopiero przy CHWAŁA OJCU podnosiła wzrok w górę, była ogromnie szczęśliwa i wymawiała te słowa modlitwy razem ze mną."

Odpowiedź prosta: Matka Boska nie odmawiała „Zdrowaś”, bo wszak nie mogła modlić się sama do siebie. Odmawiać zaś „Ojcze nasz” mogła tylko, gdy żyła na ziemi, ale dziś w niebie nie może już być przedmiotem Jej próśb ani chleb powszedni, ani Królestwo Boże, w którym już żyje, ani odpuszczenie grzechów. „Ojcze nasz” — to modlitwa dla nas, grzesznych ludzi, nie dla Niej. Teraz więc z całego różańca, jedynie słowa chwały dla Ojca wymawiać mogą usta Tej, która jest Matką Syna Ojca niebieskiego.»